Afgelopen weekend was het raak. Zo ineens schoot ze in de rol van zorgverlener tijdens een familiefeestje toen haar oma hulp nodig had bij het aandoen van haar jas. Ze ging naast haar staan, ondersteunde haar onder de arm, begeleidde haar arm richting de mouw van haar jas en tegelijkertijd controleerde ze of de rolstoel op de rem stond. Ze begeleide haar weer richting de stoel, bewoog de voetsteunen naar voren en oma was klaar om te vertrekken. Handelingen die ze lang niet had gedaan of had hoeven doen en tegelijkertijd voelde het verbazingwekkend vertrouwd aan.
Van fysiotherapeut tot socioloog
Dit gebeurde tijdens een weekend in november ’23, het werk als fysiotherapeut ligt inmiddels al ruime tijd achter haar. Ellen is een jonge vrouw van 33 jaar oud, en heeft 5 jaar geleden besloten om te stoppen als fysiotherapeut om een opleiding sociologie te gaan volgen. Na een verrassende carrière switch tot onderzoeker binnen dezelfde zorg en welzijn sector waar ze ooit werkzaam was, heeft ze nu nog ruim 2 maanden om na te denken over een nieuw avontuur.
Mijn ervaring: Een onvergetelijke eerste ontmoeting met mevrouw de Jong
Ik was 21 jaar, amper volwassen, toen ik begon te werken als fysiotherapeut in een zorgpraktijk. Ik was nog een puppy, volgens de vrouw die eigenaar was van een tattooshop, de vrouw die mij trof als fysiotherapeut. Ik weet het nog als de dag van gister. Ik opende de deur naar de wachtkamer en riep heel luid mevr. ‘De Jong’. Daar stond een vrouw op met blond haar, een breed postuur in een zwart shirt, waar haar armen vol met tattoos onder uitstaken. Ze liep naar me toe en zei: Ben jij de fysiotherapeut, moet jij mij gaan helpen? Ik voelde haar wantrouwen in mij en haar uitstraling in combinatie met haar houding, werkte intimiderend. ‘Ja’ zei ik, zo zelfverzekerd mogelijk. Ik liet haar voor gaan en terwijl we naar de behandelkamer liepen verzamelde ik moed om het aankomende halfuur goed door te komen. We gingen zitten, ik stelde vragen, zij vertelde. Ik kreeg al snel een beeld bij haar pijnklachten. Ik vroeg haar of ze haar shirt uit wilde trekken en op de behandelbank kon komen zitten. Waar normaal gesproken de huid en de spieren iets kneedbaar zijn, waren mijn handen geland op schouders die niet meebewogen. Deze vrouw heeft lang doorgelopen, met ik weet niet wat op haar schouders. In de hierop volgende behandelingen liet ik haar geleidelijk aan voelen hoe ze kon ontspannen en gaf ik haar oefeningen om zelf grip te krijgen op haar pijnklachten. We ontdekken samen haar balans tussen kracht en ontspanning. Gaandeweg begon ze me te vertrouwen, van een intimiderende vrouw veranderde ze richting mij in een oprechte toegankelijke vrouw. “Ik vond je echt een puppy” zei ze tegen mij: “maar je valt me alles mee”.
Beginjaren als fysiotherapeut
Mevrouw De Jong was een bijzondere cliënt, maar dat waren ze allemaal. De stratenmaker, de boer, de man die in scheiding lag, de vrouw met een druk gezin, de mantelzorger die zichzelf al jaren wegcijferde, de oudere vrouw die uitkeek naar jouw bezoek, de vertegenwoordiger, de jonge scholier en ga zo maar door. Unieke mensen die allemaal op zoek waren naar een manier om pijnvrij te kunnen leven.
Zelfstandigheid en werkdruk
Dit betekende voor mij dat ik als jonge pas afgestudeerde fysiotherapeut pittige dagen maakte. Ik had minimaal 16 cliënten per dag te behandelen binnen een halfuur. Een halfuur dat verreweg van voldoende was. Ik wilde mijn cliënten goed kunnen helpen, ik was ambitieus en de praktijk waar ik toen voor werkte, was even ambitieus. Ze wilde de beste zorg voor hun cliënten en wilde de beste praktijk worden in de omgeving. Ze kozen ervoor om een plus praktijk certificering te krijgen. Dit was een certificering die je kon ontvangen vanuit de zorgverzekeraar. In de praktijk betekende dit dat er steeds meer administratie bij kwam. Ik vond het contact met de cliënten waardevoller en belangrijker, waardoor ik veel administratieve werkzaamheden liet voor een later moment. Ik gebruikte uiteindelijk mijn eigen tijd om mijn werk af te krijgen. De dagen waren zo druk dat ik soms slechts 10 minuten had om te lunchen. Ik betrapte mezelf er weleens op dat ik de cliënten aan het aftellen was in mijn agenda en tegelijk voelde ik mij hier schuldig over. Ik wou er zo graag zijn voor mijn cliënten terwijl ik ook uit keek naar het einde van de werkdag. Tussen mijn cliënten door moest ik soms heel diep ademhalen om mezelf weer de moed te geven om door te gaan.[/caption]
Gezondheidsproblemen en zelfreflectie
Van eigen praktijk tot zzp'er: Balanceren tussen tijd en kwaliteit
Revalidatie aan huis in 2023
Inmiddels 2023, socioloog en werkend als onderzoeker bij een zorg- en welzijnsorganisatie weet ik dat de wereld van de zorg veel complexer is. Keuzes die gemaakt worden door instellingen zijn niet altijd in lijn met de behoefte van medewerkers of cliënten. Maar groter is de verantwoordelijkheid die wij met z’n allen hebben om de zorg goed, toegankelijk en betaalbaar te houden. Nu en in de toekomst.
Verantwoordelijkheid in complexiteit
De zorg staat onder druk. En deze druk rust al heel lang op de schouders van de medewerkers. Mijn zorghart klopt nog altijd en daarmee ook de passie voor de zorg die in mij leeft. Alleen weet ik niet of ik wel terug keer. Ik heb de zorgsector vanuit verschillende kanten meegemaakt. Door de werkdruk en de beperkte mogelijkheid om de noodzakelijke aandacht aan de cliënt te besteden heeft het zorg vak veel van zijn aantrekkingskracht verloren voor mij.