fbpx Skip to content
Persoonlijke verhalen

Het verhaal van Ellen over verandering

Afgelopen weekend was het raak. Zo ineens schoot ze in de rol van zorgverlener tijdens een familiefeestje toen haar oma hulp nodig had bij het aandoen van haar jas. Ze ging naast haar staan, ondersteunde haar onder de arm, begeleidde haar arm richting de mouw van haar jas en tegelijkertijd controleerde ze of de rolstoel op de rem stond. Ze begeleide haar weer richting de stoel, bewoog de voetsteunen naar voren en oma was klaar om te vertrekken. Handelingen die ze lang niet had gedaan of had hoeven doen en tegelijkertijd voelde het verbazingwekkend vertrouwd aan.

Van fysiotherapeut tot socioloog

Dit gebeurde tijdens een weekend in november ’23, het werk als fysiotherapeut ligt inmiddels al ruime tijd achter haar. Ellen is een jonge vrouw van 33 jaar oud, en heeft 5 jaar geleden besloten om te stoppen als fysiotherapeut om een opleiding sociologie te gaan volgen. Na een verrassende carrière switch tot onderzoeker binnen dezelfde zorg en welzijn sector waar ze ooit werkzaam was, heeft ze nu nog ruim 2 maanden om na te denken over een nieuw avontuur. 

Mijn ervaring: Een onvergetelijke eerste ontmoeting met mevrouw de Jong

Ik was 21 jaar, amper volwassen, toen ik begon te werken als fysiotherapeut in een zorgpraktijk. Ik was nog een puppy, volgens de vrouw die eigenaar was van een tattooshop, de vrouw die mij trof als fysiotherapeut. Ik weet het nog als de dag van gister. Ik opende de deur naar de wachtkamer en riep heel luid mevr. ‘De Jong’. Daar stond een vrouw op met blond haar, een breed postuur in een zwart shirt, waar haar armen vol met tattoos onder uitstaken. Ze liep naar me toe en zei: Ben jij de fysiotherapeut, moet jij mij gaan helpen? Ik voelde haar wantrouwen in mij en haar uitstraling in combinatie met haar houding, werkte intimiderend. ‘Ja’ zei ik, zo zelfverzekerd mogelijk. Ik liet haar voor gaan en terwijl we naar de behandelkamer liepen verzamelde ik moed om het aankomende halfuur goed door te komen. We gingen zitten, ik stelde vragen, zij vertelde. Ik kreeg al snel een beeld bij haar pijnklachten. Ik vroeg haar of ze haar shirt uit wilde trekken en op de behandelbank kon komen zitten. Waar normaal gesproken de huid en de spieren iets kneedbaar zijn, waren mijn handen geland op schouders die niet meebewogen. Deze vrouw heeft lang doorgelopen, met ik weet niet wat op haar schouders. In de hierop volgende behandelingen liet ik haar geleidelijk aan voelen hoe ze kon ontspannen en gaf ik haar oefeningen om zelf grip te krijgen op haar pijnklachten. We ontdekken samen haar balans tussen kracht en ontspanning. Gaandeweg begon ze me te vertrouwen, van een intimiderende vrouw veranderde ze richting mij in een oprechte toegankelijke vrouw. “Ik vond je echt een puppy” zei ze tegen mij: “maar je valt me alles mee”.

 

Beginjaren als fysiotherapeut

Mevrouw De Jong was een bijzondere cliënt, maar dat waren ze allemaal. De stratenmaker, de boer, de man die in scheiding lag, de vrouw met een druk gezin, de mantelzorger die zichzelf al jaren wegcijferde, de oudere vrouw die uitkeek naar jouw bezoek, de vertegenwoordiger, de jonge scholier en ga zo maar door. Unieke mensen die allemaal op zoek waren naar een manier om pijnvrij te kunnen leven.

Zelfstandigheid en werkdruk

Dit betekende voor mij dat ik als jonge pas afgestudeerde fysiotherapeut pittige dagen maakte. Ik had minimaal 16 cliënten per dag te behandelen binnen een halfuur. Een halfuur dat verreweg van voldoende was. Ik wilde mijn cliënten goed kunnen helpen, ik was ambitieus en de praktijk waar ik toen voor werkte, was even ambitieus. Ze wilde de beste zorg voor hun cliënten en wilde de beste praktijk worden in de omgeving. Ze kozen ervoor om een plus praktijk certificering te krijgen. Dit was een certificering die je kon ontvangen vanuit de zorgverzekeraar. In de praktijk betekende dit dat er steeds meer administratie bij kwam. Ik vond het contact met de cliënten waardevoller en belangrijker, waardoor ik veel administratieve werkzaamheden liet voor een later moment. Ik gebruikte uiteindelijk mijn eigen tijd om mijn werk af te krijgen. De dagen waren zo druk dat ik soms slechts 10 minuten had om te lunchen. Ik betrapte mezelf er weleens op dat ik de cliënten aan het aftellen was in mijn agenda en tegelijk voelde ik mij hier schuldig over. Ik wou er zo graag zijn voor mijn cliënten terwijl ik ook uit keek naar het einde van de werkdag. Tussen mijn cliënten door moest ik soms heel diep ademhalen om mezelf weer de moed te geven om door te gaan.[/caption]

Gezondheidsproblemen en zelfreflectie

Aan het einde van mijn werkdag was het thuis niet bepaald een feest. Als ik al niet met migraine platlag, zat ik wel op de bank en had ik helemaal geen energie om nog iets anders op te pakken. Op een dag was het zo erg dat ik uit de tijd ging. Opeens lag ik op de grond in de badkamer, Ellen, Ellen, hoor ik, ergens ver weg. Ik open mijn ogen en zag de paniek van mijn vriend, die gehurkt voor mij zat en mij wakker probeerde te schudden. Het voelde alsof ik een gekke droom had. Nu ik terugkijk zie ik dat ik ziek was, maar niet van een griepje. Ziek van het werk. Vlak daarna kwam ook het moment dat ik besefte dat ik niet langer door kon op die manier. Ik voelde mij kapot vanbinnen, de laatste maanden ging ik met lood in mijn schoenen naar het werk. Het halfuurtje dat ik moest rijden naar werk bracht ik huilend door.  Ergens schaamde ik mij, het voelde aan als falen. Wat was er toch mis met mij? Waarom kon ik het niet volhouden? Alle collega’s leek het wel te lukken, zij hadden hun administratie op orde en ik niet. Ik durfde het ook niet met hen te bespreken.  

Van eigen praktijk tot zzp'er: Balanceren tussen tijd en kwaliteit

Het is januari 2012 wanneer ik start met mijn eigen praktijk als fysiotherapeut. De werkdruk die mijn diepte punt werd, zou geen nekslag meer zijn. Nu had ik de ruimte om cliënten de aandacht te geven die ze nodig hadden. Dat gebeurde ook, heel lang zelfs. Maar na 5 jaar hield ik het voor gezien wanneer ik met mijn neus tegen de realiteit werd gedrukt. Financieel was het niet langer rendabel. In mijn nieuwe functie als zzp’er gaf ik mijn cliënten voldoende tijd. Ik trok minimaal een uur uit voor een cliënt, maar boekte steeds 1 sessie. Ik sneed mijn zelf in de vingers hierdoor. Een andere tegenvaller kwam nadat ik samen met een interdisciplinair team een pilot had ontwikkeld om revalidatie aan huis te bieden. Uit onderzoek kwam naar voren dat cliënten moeite hadden om de vertaalslag te maken om dat wat ze reeds konden in het revalidatiecentrum ook toe te passen in hun thuissituatie. Ik, samen met lokale therapeuten kwam met een nieuw concept waar cliënten gelijk in hun vertrouwde omgeving konden revalideren. Tot mijn grote verbazing en vreugde waren zelfs zorgverzekeraars enthousiast over het plan. Helaas bleef het afzien voor de revalidatiecentra. Het idee werd door hen verworpen waardoor er te weinig cliënten doorstroomden naar ons om thuis te revalideren. Na deze tegenslagen, besloot ik mij op een andere manier in te zetten voor de zorg. 

Revalidatie aan huis in 2023

Inmiddels 2023, socioloog en werkend als onderzoeker bij een zorg- en welzijnsorganisatie weet ik dat de wereld van de zorg veel complexer is. Keuzes die gemaakt worden door instellingen zijn niet altijd in lijn met de behoefte van medewerkers of cliënten. Maar groter is de verantwoordelijkheid die wij met z’n allen hebben om de zorg goed, toegankelijk en betaalbaar te houden. Nu en in de toekomst. 

Verantwoordelijkheid in complexiteit

De zorg staat onder druk. En deze druk rust al heel lang op de schouders van de medewerkers. Mijn zorghart klopt nog altijd en daarmee ook de passie voor de zorg die in mij leeft. Alleen weet ik niet of ik wel terug keer. Ik heb de zorgsector vanuit verschillende kanten meegemaakt. Door de werkdruk en de beperkte mogelijkheid om de noodzakelijke aandacht aan de cliënt te besteden heeft het zorg vak veel van zijn aantrekkingskracht verloren voor mij. 

Herken jij jezelf in het verhaal van Ellen? Lees hier wat jij kan doen en wat zorg & welzijnsorganisaties in Flevoland doen.

Wat kun jij doen?

Als je weerstand ervaart bij je collega of een samenwerkingspater voor een verandering, is het handig om te weten hoe je brein werkt.

Luister wat Ayce Szapora, neuroweternschapper en gedragspsycholoog legt uit wat de meest effectieve manier is om te communiceren, hoe je verbinding kunt maken en hoe je gedrag van jezelf en anderen kunt veranderen

Wat doet een zorg en welzijnorganisatie?

Zo werk je bij GGz Centraal aan vernieuwingen: Innovatie is een leuke aanvulling op je werk én een mooie manier om de zorg te verbeteren. Daarom hebben we een uitgebreid innovatie-netwerk.

Leuk om te weten

Op een onbewust niveau verwerkt je brein 11,2 miljoen bits per seconde. Op een bewust niveau is dat “iets kleiner” (200.000 x kleiner) namelijk 60 bits per seconde. Bijna alles wordt gedaan door je onbewuste, de uitkomst komt daarna in je bewuste brein.

Wat kun jij doen?

Als je weerstand ervaart bij je collega of een samenwerkingspater voor een verandering, is het handig om te weten hoe je brein werkt.

Luister wat Ayce Szapora, neuroweternschapper en gedragspsycholoog legt uit wat de meest effectieve manier is om te communiceren, hoe je verbinding kunt maken en hoe je gedrag van jezelf en anderen kunt veranderen

Wat doet een zorg en welzijnorganisatie?

Zo werk je bij GGz Centraal aan vernieuwingen: Innovatie is een leuke aanvulling op je werk én een mooie manier om de zorg te verbeteren. Daarom hebben we een uitgebreid innovatie-netwerk.

Leuk om te weten

Op een onbewust niveau verwerkt je brein 11,2 miljoen bits per seconde. Op een bewust niveau is dat “iets kleiner” (200.000 x kleiner) namelijk 60 bits per seconde. Bijna alles wordt gedaan door je onbewuste, de uitkomst komt daarna in je bewuste brein.

Geschreven door

Fouzya Besteman

Ik ben Fouzya Besteman, opgegroeid in een Inheems (Indianen) dorp in Suriname. De basis van mijn identiteit. Ik heb altijd de behoefte gehad om te begrijpen waarom mensen bepaalde keuzes maken en wat hen ertoe drijft. In 2018 heb ik ervoor gekozen de liefde te volgen en ben ik geëmigreerd naar Nederland. Om mijn achtergrond en passie voor verschillende culturen te verdiepen, heb ik toen besloten een masteropleiding antropologie te volgen aan de Universiteit Utrecht. Sinds 2021 werk ik als onderzoeker bij Flever. Enkele thema’s waar ik onderzoek naar heb gedaan zijn dementie, eenzaamheid, participatie en inwoners betrokkenheid. Mijn onderzoeken worden voornamelijk gekenmerkt door hun kwalitatieve karakter, waarbij ik probeer verschillende methoden van etnografisch onderzoek te integreren. Het verkrijgen van persoonlijke verhalen vormt dan ook een essentieel onderdeel van mijn onderzoek.